THE ROOKIE /
Charlotte D'hooghe, polyvalent markeur
Tekst - Michiel Leen / Foto - Jan Van der Perre / LEESTIJD: 2,5 MINUTEN
Charlotte D’hooghe ging twee jaar geleden als polyvalent markeur aan de slag in de haven van Antwerpen. Geen evidentie in de mannenwereld die de haven nog altijd is, maar de 21-jarige uit het Waasland staat haar... mannetje te midden van de eeuwige hustle and bustle op de kaaien.
Met een vader die al langer ‘aan de dok’ werkt, was de haven voor Charlotte geen onbekend terrein. Maar daarom stond het nog niet in de sterren geschreven dat ze in diens voetsporen zou treden. “Ik ben eerst naar de hotelschool geweest. Vooral de boekhoudkundige kant hield me bezig. Op een dag zei mijn vader tegen mij: als je toch zo neig alles kunt opschrijven, waarom kom je dat dan niet aan de dok doen? Zo ben ik erin gerold. En ik ben sindsdien geen dag tegen mijn zin gaan werken.”
Als polyvalent markeur controleert Charlotte de inkomende en uitgaande lading. Ze is gespecialiseerd in stukgoed. In de haven van Antwerpen gaat het dan vooral over staal-producten, maar ook grote machines, auto’s en vracht-wagens passeren de revue. “Die afwisseling maakt de job boeiend. Ondertussen werk ik wel altijd op dezelfde stukgoedterminals. Dat je na verloop van tijd met bekenden kunt samenwerken, is mooi meegenomen.” Charlotte kiest ook steeds voor de late shift. “Ik ben geen ochtendmens”, lacht ze.
Mannenwereld
Het gebeurt dat vader en dochter D’hooghe in dezelfde ploeg aan het werk zijn. “Maar het is net zo fijn om elk op een andere plek te staan. Dan hebben we als we thuiskomen elkaar iets te vertellen. Je wilt als jongere uiteraard ook de dingen op jouw manier doen. Zonder te vergeten dat het soms beter is om te luisteren naar de oudere generatie, die uit ervaring weet hoe te handelen.”
“De dok is voor mij een tweede familie geworden”
Charlotte D’hooghe
Op de kaaien moet je sowieso altijd goed uitkijken, met kranen, vrachtwagens en andere havenvoertuigen die door elkaar rijden. “Goede communicatie is cruciaal”, merkt Charlotte op. “En ook dan helpt het om te kunnen samenwerken met collega’s die je kent en waarvan je ongeveer weet hoe ze in bepaalde omstandigheden reageren.”
De havenwereld blijft overigens, tot spijt van wie het benijdt, een mannenwereld. Ook Charlotte mocht ervaren wat dit betekent. “Niet iedereen gunt het een vrouw om ‘aan de dok’ te kunnen werken. Je komt nog altijd mensen tegen die vrouwen niet geschikt vinden om deze job te doen. Maar ik heb intussen laten zien dat ik er sta. Ze weten dat ze niet moeten proberen om met mij te lachen.”
‘t Kot
‘De dok’ is voor Charlotte een tweede familie geworden. “Als je dag in dag uit samenwerkt, deel je lief en leed met elkaar. Zit ik ergens mee, dan helpen mijn collega’s me erdoorheen. Het sociaal contact is door de digitalisering wel minder geworden. Ik ging als kind nog met mijn vader mee naar ’t Kot (het aanwervingslokaal voor de havenarbeiders op het Eilandje – nvdr), waar iedereen elke dag samenkwam. Toen vernam je sneller wat je collega’s bezighield. Maar ‘t Kot is vervangen door een digitaal loket.”
Young Dockers
Charlotte D’hooghe stapte intussen ook in het bestuur van de Young Dockers, de jongerenwerking van ACV-Transcom in de haven van Antwerpen. “Een jaar geleden zei een collega tegen mij: ‘Gij, met uwen groten teut, waarom kom je het niet uitleggen bij de vakbond.’ Zo probeer ik nu de jongerenwerking binnen de haven mee uit te bouwen. Jonge havenarbeiders zitten met veel vragen als het gaat over de ingewikkelde regelgeving met betrekking tot verloning en arbeidsvoorwaarden. Tegelijkertijd zijn we het eerste aanspreekpunt voor collega’s die problemen ondervinden op de kaaien.”
